Choroba ośrodkowego układu nerwowego znana jako choroba Parkinsona po raz pierwszy została opisana na początku dziewiętnastego wieku. Dziś potrafimy powiedzieć o niej sporo, jej leczenie nadal pozostaje jednak trudnym zadaniem.
Najbardziej charakterystycznymi cechami tego schorzenia są:
spowolnienie ruchowe, drżenie kończyn, a także sztywność mięśni i choć objawy początkowo nie wydają się z byt uciążliwe, z czasem przybierają na sile skutecznie uniemożliwiając wykonywanie codziennych czynności.
Pierwsze objawy choroby bywają zresztą interpretowane w niewłaściwy sposób, dość łatwo można je bowiem powiązać ze zmianami reumatycznymi, a nawet z dolegliwościami, które są typowe dla starzenia się.
Statystycznie, choroba częściej dosięga mężczyzn niż kobiet, a średni wiek pacjenta to blisko sześćdziesiąt lat, przypadki pacjentów nawet o dwadzieścia lat młodszych nie są już jednak odosobnione.
Choroba jest spowodowana obumieraniem komórek nerwowych znajdujących się w istocie czarnej mózgu, a leczenie koncentruje się na próbach uzupełniania niedoboru dopaminy.